مرزهای مشترک

جهانِ درون: ترجیح می دادم چیزی که درباره ی این دو سه ماه اخیر می نویسم، چیزی از جنسِ تجربه ی گذر باشد. تمام این مدت دستم به نوشتن نمی رفت چون مدام در این هراس بودم که باید به ناتوانی ام در گذر از این وضعیتِ روحی اعتراف کنم. حالا که برای روزها این هراس را زیسته ام، انگار آنقدرها هم منفور و زشت نیست! جزئی از من شده، همه جا هست؛ سر کار، توی کلاس، وسط فیلم دیدن، توی خواب هایم، وسط حرف زدن هایم با دوست و خانواده..عادت کرده بودم که توی چشم کسی نباشم، تمام این پنج سالی که از مهاجرت گذشته به نادیده گرفته شدن عادت کرده بودم، به اینکه کسی خبرم را نگیرد و خبر کسی را نگیرم. این عادت را با دستان خودم ایجاد کرده بودم. اینکه کسی توجهم را جلب نکند، نگرانی ام را برنیانگیزد، احساسم را متغیر نکند، دوری و نزدیکی کسی مهم نباشد.. این را به روال زندگی ام تبدیل کرده بودم و آرام بودم. مشغول خودم، جهان و تجربه هایش! برای جولان های فکری و عصیان های معرفتی ام بزرگتری می کردم، حسرتِ بیرون زدن از پوسته ی هستی را با امید و عشق به «شدن» نزدیک و نزدیک تر می کردم. شبیه این بود که توی راه هستم. همین آرامم می کرد، اینکه واقعا مطمئن بودم توی راه هستم!حالا همه ی اینها با مخاطره ی «خواستن» روبرو شده.. می دانم هنوز و بعد از تنها دو سه ماه، نوشتن از چنین چیزی چقدر زود و خام و از سرِ سبکسری است! گذر نکرده ام از این خواستن، مرزهای مشترک...

امتحانات تمام شد. همه ی فکرم این بود که بعد از این ترمِ عجیب، نه دیگر نفس راحتی خواهم کشید و نه دیگر آدم قبل خواهم بود. اما اینطور نشد، آرام و مسلطم. از پسِ بحث ها برآمده ام، کار را خوب پیش برده ایم، شور به شیبِ ملایم رسیده و .. این سه ماهِ نفس گیر فقط درس و مشغله ی کاری نبود. بلکه قسمت مهمی از آن چیزی بود که تنها تجربه ی مواجهه ی با دیگری می توانست به من بدهد. تجربه ای که اگرچه تمام نشده اما به ثبات نسبی رسیده و از آن شوک و هیاهوی اولیه فاصله گرفته..در این فاصله ی چند روزه تا ترم بعد می خواهم فقط بخوانم. مقاله را با اصلاحات نهایی فرستاده ام برای استاد. اولین گزارش رسمی کار را در گروه تحویل داده ایم. دست کم برنامه ی کاری گروه را تا پایان سال نهایی کرده ایم. در دانشگاه، ترمِ هیجان انگیز و پرچالشی را درپیش خواهم داشت و به تنها چیزی که فکر می کنم خواندنِ مدام است تا نقطه ی کورِ گره ی کار فکری ام را کمی، فقط کمی معلوم تر و آزادتر کنم.بخشی از برآوردم از سه ماه گذشته مربوط به دیگران است. انتظارات اطرافیانم را در رابطه برآورده نمی کنم و می دانم این آزرده شان می کند. فقط در همین یک ماهِ اخیر به سه درخواستِ همراهیِ دوستانه پاسخ منفی داده ام. دلم می خواسته اما شتابِ این روزها و تقلاهای روحی ام مانع بزرگتری بوده. تلاش کرده ام این روند جدیدِ رابطه در نگاهِ آنها ناگهانی و غیرمنطقی نبوده باشد. ت مرزهای مشترک...